ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ Νο 2

Δεν είχα διαταχθεί αλλά είχα πεισθεί να πάω σήμερα σε χώρο κυβερνητικό να κάνω ευκολία σε μέγα συνάδελφο. Και πήγα.

Κουνάμενο συνάμενο (η ευκολία) έφτασε στην ώρα του και στάθηκε στη είσοδο του κυβερνητικού μεγάρου. Δεν δυσκολεύτηκα να τον εντοπίσω, του είπα καλημέρα και τα άλλα τα σχετικά. Φορούσε μπλε κτυπητό Louis Vouitton παπούτσι, Ω τεράστιο ρολόι, είχε επιβλητικό υπεροπτικό ύφος, κρατούσε μαύρο δερμάτινο LV φάκελο και μύριζε σκορδαλιά μιξ με την νέα κολόνια Gucci.

Και τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια?

Μα φυσικά ήταν ενώπιον μου η γνωστή πρώην κουμμουνιστική Ρωσία νυν κάτοικος Λεμεσού. Η επικοινωνία γινόταν στα αγγλικά, οι απαιτήσεις πολλές μα οι δικές μου υποσχέσεις λίγες και φτάσαμε φυσικά σε αδιέξοδο. Αγρίεψε και άρχισαν τα παζάρια. Άνοιξε τον μαύρο δερμάτινο φάκελο και άρχισαν οι απαιτήσεις να γίνονται χρήμα. Άφθονο το χρήμα προσπαθούσε να με πνίξει και άρχισα να παίρνω βαθιές αναπνοές για να αντεπεξέλθω στο παιχνίδι του. Δεν βρήκαμε λύση και το χρήμα άρχισε να επιστρέφει στον μαύρο δερμάτινο φάκελο. Παίρνει το τηλέφωνο και ζητά να μιλήσει με τον μέγα συνάδελφο. Όταν ο μέγα συνάδελφος απαντά, απομακρύνεται και επιστρέφει όταν τελειώνει το τηλεφώνημα. Κουνάει νευρικά τον μαύρο δερμάτινο φάκελο και απαιτεί να γίνει κάτι.

Παίρνω την απόφαση να κάνω αυτό το κάτι και του τονίζω ότι αυτό θα γίνει με τον δικό μου τρόπο. Αυτός απλά θα έχει στο τέλος αυτό που ζητά, εάν και η διακριτική ευχέρεια του δημόσιου υπαλλήλου φυσικά θελήσει να γίνει. Μη έχοντας άλλη επιλογή συμφωνά και δίνουμε τα χέρια.

Τον αναγκάζω να βγάλει το ρολόι. Το παίρνω και το βάζω στον μαύρο φάκελο. Κρατώντας το μαύρο φάκελο μπαίνω στο κυβερνητικό κτίριο. Η αίθουσα είναι γεμάτη. Ενημερώνω τον κλητήρα και μας βάζει στην σειρά. Για κάποιον άγνωστο λόγο εμφανιζόμαστε πρώτοι και αρχίζω να αναφέρω με σοβαρό ύφος τα υποτιθέμενα προσωπικά περιστατικά…

Παιδί χωρισμένων γονέων…

από φτωχή οικογένεια…

έζησε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια…

μετανάστης στο νησί δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί με την δική μας ηλίθια κουλτούρα και νοοτροπία…

παραίτησε τις σπουδές του για να βοηθήσει την οικογένεια του..

ο πατέρας του είναι άρρωστος και χρειάζεται την βοήθεια του…

η αδελφή του είναι επιληπτική και χρειάζεται να μεταβαίνει στο νοσοκομείο καθημερινά..

έχει χάσει την γιαγιά του πρόσφατα με την οποία ήταν πολύ συνδεδεμένος και η απώλεια αυτή έχει επηρεάσει την ψυχική του υγεία…

κάνει έξτρα δουλεία part- time ως delivery boy λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάσταση…

αναφέρω τα γνωστά – απολογείται- αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα του όλου θέματος – υπόσχετε να μην το ξανακάνει – μεταμέλεια - παραδοχή κλπ…

Η κλάψα τελείωσε και ευτυχώς μας πίστεψαν. Η απόφαση κράτησε περίπου 15 λεπτά. Κόντεψε να λιποθυμήσει στο άκουσμα των πιθανών προβλεπόμενων ποινών αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς τελικά έγινε το δικό του.

Κρατώντας τον δικό του μαύρο φάκελο βγήκαμε από την αίθουσα κατόπιν άδειας του δημόσιου υπαλλήλου. Το ύφος του ήταν πιο αγριεμένο από ποτέ. Ούτε πως έγινε το δικό του. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι τους λόγους που ήταν αγριεμένος του παρέδωσα τον μαύρο φάκελο.

Το μόνο που είπε βρίζοντας ταυτόχρονα στα Ρωσικά ήταν:

Do I look like a delivery boy?